Ἀναζητῶντας τὴν ὀμορφιά: ὁ ἔρωτας τῆς γνώσης
Ἀναζητῶντας τὴν ὀμορφιά: ὁ ἔρωτας τῆς γνώσης
Κάποτε ῥωτοῦσαν: «Γιατὶ μαθαίνεις;», «Γιατὶ μελετᾷς;», «Τὶς γνώσεις τί θὰ κάνῃς;» Ἢ δὲν ῥωτοῦσαν κιόλας·
ἦταν αὐτονόητη ἡ ἀπάντησι.
«Νὰ βρῶ μιὰ καλὴ δουλειά, ἐπικερδῆ, ὅσα μαθαίνω νὰ ἔχουν ἀντίκρυσμα οἰκονομικὸ».
Ὅμως ἀλλάξαν οἱ καιροί.
Τώρα πιὰ τί θ᾿ ἀπαντήσουμε;
Ἀλλὰ κι αὐτό, ἀδερφέ, νὰ μετρᾶμε τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες μὲ τὸ χρῆμα…
Εἶναι βέβαια χρήσιμο τὸ εὐλογημένο (ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀδέρφια εἶν᾿οἱ λέξεις τοῦτες, χρῆμα καὶ χρήσιμο).
Κι ἡ ὀμορφιά, ἡ ἀπόλαυσι, ὁ ἔρωταςτῆς γνώσης;
Κείν᾿ ἡ χαρὰ ἡ πλέρια, ὅταν μαθαίνῃς κἄτι καινούργιο;
Ἐξάλλου στὸν ἔρωτα δὲν χωροῦν συμφέροντα…
Κι ἀπὸ᾿να παιδὶ τὸ μάθαμε (τότε παιδί, τώρα ἅγιο):
«Παράδεισο δὲν θέλω, οὔτε τίποτε. Κάθε θυσία ἀξίζει Ἐκεῖνος γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν καλωσύνη Του».
Ἐκεῖνος: «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς».
Ἡ τελειότερη γνῶσι…
Τέλος καὶ τῷ Θεῷ δόξα.
Саша
