ΧΡΗΣΙΜΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Το κράτος και τα κόμματα εξακολουθούν να παρέχουν «ευκολίες» εν ονόματι μιας αχαρακτήριστης «προοδευτικότητος»
Απὸ τὶς ἐπιστημονικὲς ἔρευνες που ἔχουν γίνει τὰ τελευταῖα χρόνια τόσο στὴν Ἑλλάδα ὅσο καὶ στὸ ἐξωτερικό ἔχει πιστοποιηθῆ ἀκόμη περισσότερο ἡ ἀξία τῆς κλασσικῆς ἑλληνικῆς καὶ τοῦ πολυτονικοῦ στὴν καταπολέμηση τῶν μαθησιακῶν δυσκολιῶν. Τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ μᾶς χρειάζονται ὄχι γιὰ λόγους ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας, ἀλλὰ διότι τὰ ἔχει ἀνάγκη ὁ ἐγκέφαλος ὅλων τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ βελτιώσει τὴν εὐφυΐα του. Τί ἐννοῶ μὲ αὐτό;
Ἐνῶ, δηλαδή, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν σχεδὸν τὸν ἴδιο ἀριθμὸ νευρώνων στὸν ἐγκέφαλό τους, διαφέρουν στὸν ἀριθμὸ τῶν νευρικῶν συνάψεών τους. Καὶ οἱ νευρικὲς αὐτὲς συνάψεις ἔχουν τὴν μία καὶ μοναδικὴ ἰδιότητα, νὰ αὐξάνουν σὲ ἀριθμὸ κάθε φορὰ ποὺ δέχονται καινούργιο ἐρεθισμό. Σὲ αὐτὴν τὴν παράμετρο τὰ πρωτεῖα κατέχει ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ὁ λόγος εἶναι πολύ ἁπλὸς ἀλλὰ καὶ πολύ σημαντικός. Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει ἑκατοντάδες χιλιάδες λέξεις, ἑκατομμύρια λεξιτύπους, τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα καὶ τὶς τεράστιες δυνατότητες συνδυασμοῦ τῶν λέξεών της σὲ λογικές, συντακτικῶς ὀρθὲς δομὲς.
Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν ποὺ προκύπτει εἶναι ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ δημιουργεῖ κάθε ἡμέρα, κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμή καινούργιους ἐρεθισμοὺς, ἑπομένως καὶ καινούργιες νευρικὲς συνάψεις, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐξάνει τὴν εὐφυΐα τῶν ἀνθρώπων.
Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ ἐξωτερικό, ὅταν οἱ γονεῖς προσφεύγουν σὲ εἰδικοὺς γιατροὺς γιὰ τὶς μαθησιακὲς δυσκολίες τῶν παιδιῶν τους, ἐκεῖνοι τοὺς συνιστοῦν τὴν ἐκμάθηση μιᾶς κλασσικῆς γλώσσας καὶ κυρίως τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς καὶ τῆς κινεζικῆς.
Γιὰ τὴν σοβαρότητα καὶ τὴν σημασία αὐτῶν τῶν διαπιστώσεων ἔχουμε νὰ παραθέσουμε κάποια σημαντικὰ καὶ ἀξιόλογα παραδείγματα. Ὁ Ἀνδρέας Δημητρίου, καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Κύπρου, εἶχε διεξαγάγει ἔρευνα κατὰ τὸ 2004 στὴν Θεσσαλονίκη, μὲ τὴν Zhung Xiung Kui καὶ ἄλλους Ἕλληνες καὶ Κινέζους συναδέλφους του, ἐξετάζοντας Ἑλληνόπουλα καὶ Κινεζόπουλα 8-14 ἐτῶν. Μάλιστα, μέτρησαν τὶς ἴδιες μὲ τὴν έδῶ διεξαχθεῖσα ἔρευνα τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου τοῦ ψυχιάτρου δρος Γιάννη Τσέγκου ἱκανότητες καὶ λειτουργίες.
Τὰ ἀποτελέσματα ἔδειξαν ὅτι τὰ Κινεζάκια ὑπερτεροῦσαν τῶν δικῶν μας ἑλληνοπαίδων στὶς ὀπτικοαντιληπτικὲς λειτουργίες καὶ ἡ ὑπεροχὴ αὐτὴ ἀποδίδεται στὴν ὑπερεντατικὴ προσπάθεια τοῦ νὰ ἐκμάθουν τὰ ἰδεογράμματα τῆς ἀρχαίας κινεζικῆς, τῆς μανδαρινικῆς. Ἡ ἔρευνα αὐτή δημοσιεύθηκε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2004, ἑπτὰ μῆνες μετὰ τὴν πρώτη ἀνακοίνωση τῆς ὁμάδος Τσέγκου. Αὐτὰ μὲ τὶς ἔρευνες σὲ Κινέζους καὶ δυτικούς. Ἐμεῖς, ὅμως, δηλαδὴ τὸ κράτος ἢ, ἀκριβέστερα, τὰ κόμματα, χάριν τῶν ἐφημερίδων καὶ μέσῳ ἐπιλεγμένων «ἁρμοδίων», ἐξακολουθοῦμε νὰ παρέχουμε «εὐκολίες» ἐν ὀνόματι μιᾶς ἀχαρακτήριστης «προοδευτικότητος».
Ἐπίσης, στὸ ἀξιόλογο περιοδικὸ «ΕΥΘΥΝΗ» εἶχε διαπιστωθῆ, λίγα χρόνια πρὶν ἀπό τὴν ἀνωτέρω ἔρευνα, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἀποτέλεσμα, ὅπου ὁ πρέσβυς Μ. Μεγαλοκονόμος περιέγραψε τὸν διάλογο ἑνὸς Ἕλληνος πολιτικοῦ καὶ ἑνὸς φίλου του, ποὺ εἶχε γνωρίσει ἀπὸ κοντά τὴν Κίνα καὶ τοὺς Κινέζους. Τὸ ἐρώτημα τοῦ πολιτικοῦ ἦταν: «Πῶς τὰ καταφέρνουν οἱ Κινέζοι μαθητὲς νὰ εἶναι πρῶτοι σὲ ὅλους τοὺς διεθνεῖς διαγωνισμοὺς Μαθηματικῶν καὶ Φυσικῆς καὶ οἱ Κινέζοι φοιτητὲς νὰ διαπρέπουν στὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια;» Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίδει ὁ γνώστης τῆς Κίνας εἶναι ἐντυπωσιακὴ καὶ μᾶς κάνει ὄχι μόνο νὰ μελαγχολοῦμε ἀλλὰ καὶ νὰ θυμώνουμε καὶ νὰ ἀγανακτοῦμε γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλωσσικὴ καὶ τήν ἐκπαιδευτικὴ πολιτική.
Τὸ μεγάλο μυστικὸ λοιπόν τῶν Κινέζων εἶναι ὅτι τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀφιερώνουν χρόνο, κόπο καὶ πνευματικὴ προσπάθεια στὶς δύο πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ γιὰ νὰ μάθουν τό πολύ δύσκολο κινεζικὸ ἀλφάβητο, μὲ τά πολλὲς ἑκατοντάδες ἰδεογράμματα, καὶ μάλιστα ἀνθίστανται σὲ κάθε πρόταση γιὰ ἁπλούστευση τοῦ ἀλφαβήτου τους. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ μαθησιακὴ προσπάθεια τῶν μικρῶν Κινέζων εἶναι ποὺ προπονεῖ τὸ μυαλό τους καὶ ἑτοιμάζει τὸν ἐγκέφαλό τους γιὰ μεγάλα ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα.
Αλλὰ καὶ οἱ Ἰάπωνες διεπίστωσαν κάτι ἀντίστοιχο. Πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ὅταν ἀκούσθηκαν καὶ ἐκεῖ ἀπόψεις ὑπέρ τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου, ἡ κυβέρνηση ἀντέδρασε σωστά καὶ σοβαρά, ὅπως ἁρμόζει σὲ κυβέρνηση εὐνομουμένου καὶ σοβαροῦ συγχρόνου κράτους καὶ ὄχι σὲ ὑπνοβάτες τῆς πολιτικῆς. Ἀνέθεσε τό θέμα σέ μία Ἐπιτροπή Γλωσσολόγων, Παιδαγωγῶν, Οἰκονομολόγων καὶ ἄλλων ἐπιστημόνων καὶ μετά δύο χρόνια μελέτης ἐκεῖνοι κατέληξαν στὸ ἀκόλουθο συμπέρασμα-ἐντολή, τὸ ὁποῖο ἦταν τὸ ἑξῆς: «Μήν κάνετε καμία ἁπλούστευση στὸ ἀλφάβητό μας. Μὴ συζητήσετε οὔτε ὡς ἀστεῖο τὴν εἰσαγωγή τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου, διότι ἡ πνευματικὴ προσπάθεια ποὺ καταβάλλουν τά παιδιά μας γιὰ νὰ μάθουν τὰ δύσκολα ἰδεογράμματα ἀποτελεῖ τὴν βάση τοῦ οἰκονομικοῦ θαύματος τῆς Ἰαπωνίας»!
Ποιά διεπιστημονική ἐπιτροπή, ὅμως, ρώτησαν οἱ μισοκοιμώμενοι βουλευτές τοῦ ἑλλαδικοῦ Κοινοβουλίου, καὶ ποιόν εἰδικὸ συμβουλεύθηκαν, ὅταν ἐλάμβαναν τὴν ἀπόφαση νὰ καταργήσουν ἐν μιᾷ νυκτὶ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα; Ἡ ἐρώτηση, βεβαίως, εἶναι ρητορική! Κανέναν!
Αντώνιος Αντωνάκος, κλασσικός φιλόλογος
πηγή : Δημοκρατία
