Καμμία δραστηριότητα, όσο δημιουργική και ταιριαστή κι αν είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει μία συζήτηση που γίνεται ανάμεσα στο παιδί και τον γονέα του – πατέρα ή μητέρα. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να μιλάνε με τους γονείς και τους δασκάλους τους και εμείς με την σειρά μας γονείς και δάσκαλοι πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, για να ικανοποιούμε αυτή την ανάγκη αλλά και να ενθαρρύνουμε περαιτέρω αυτή την καλή συνήθεια της συζήτησης. Τα οφέλη είναι πολλά.
Καταρχάς ανεβαίνει ο δείκτης αυτοεκτίμησης του παιδιού. Νιώθει ότι το σέβονται και το προσέχουν. Κατά δεύτερον καλλιεργείται η κριτική τους σκέψη και βελτιώνεται η γλωσσική τους έκφραση. Πολλοί γονείς σήμερα προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ωφέλιμο περιβάλλον για τα παιδιά τους, που περιέχει ωραία παιχνίδια και δραστηριότητες ευεργετικές για το πνεύμα και το σώμα των παιδιών τους· και καλά κάνουν. Όμως παράλληλα οφείλουν να αφιερώνουν χρόνο και να συζητούν με τα παιδιά τους με όρους και προϋποθέσεις ποιότητας και βάθους.
Επίσης ο διάλογος που στηρίζεται στο λογικό επιχείρημα είναι συμβατός με το αυτεξούσιο που έχει κάθε άνθρωπος, επομένως και το παιδί. Ακόμη και αν είμαστε 100% σίγουροι για κάποιο θέμα και θέλουμε να υιοθετήσει το παιδί μας την άποψή μας, είναι ενδεδειγμένο να προσπαθήσουμε να το πείσουμε μέσω μιας συζήτησης, παρά να του την επιβάλουμε. Για παράδειγμα θέλουμε να αποκτήσει το παιδί μας την συνήθεια της ανάγνωσης καλών λογοτεχνικών βιβλίων. Δεν θα καταφέρουμε πολλά, αν προσπαθούμε να επιβάλλουμε αυτή την συνήθεια. Αν όμως υποστηρίξουμε την θέση μας με νηφαλιότητα και λογικά επιχειρήματα, θα έχουμε κάνει ένα πρώτο σοβαρό βήμα προς την επίτευξη του στόχου μας.
Η στηριγμένη σε λογικά επιχειρήματα διαλογική συζήτηση απετέλεσε και την προσφιλή μέθοδο του Σωκράτη (469 – 399 π.Χ). Ουδέποτε ο σπουδαίος Αθηναίος φιλόσοφος δεν επεδίωξε να επιβάλει μία άποψή του αξιωματικά. Διαλεγόταν ακούραστα με τον καθένα σεβόμενος την ιδιοπροσωπία όλων.
Στο βιβλίο του «Ο πατέρας μου» ο Αμερικανός καθηγητής και συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια (1924 – 1998) περιγράφει την καλή συνήθεια που είχε επιβάλει στην οικογένειά του ο πατέρας του κάθε μεσημέρι. Αμέσως μετά το γεύμα το κάθε παιδί έπρεπε να παρουσιάσει στο τραπέζι μία καινούργια γνώση για οποιοδήποτε θέμα επιθυμούσε, γεωγραφικό, ιστορικό, επιστημονικό, ο,τιδήποτε. Στην συνέχεια, ακολουθούσε ζωηρός διάλογος. Κάνοντας μία αποτίμηση μετά από χρόνια ο Μπουσκάλια για αυτήν την οικογενειακή παράδοση, επεσήμανε : «Ο πατέρας μας, χωρίς καλά καλά να το ξέρει και ο ίδιος, μας εκπαίδευσε με την πιο βαθιά και αληθινή έννοια του όρου κοιτάζοντάς μας, ακούγοντάς μας, σεβόμενος την γνώμη μας, δίνοντάς μας την αίσθηση της αξιοπρέπειας. Υπήρξε χωρίς αμφιβολία ο δάσκαλος που μας επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον».
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η συνήθεια της διαλογικής συζήτησης ημών των ενηλίκων με τα παιδιά μας θα βοηθήσει να δημιουργήσουμε μία ουσιαστική σχέση μεταξύ μας που θα αντέξει στο χρόνο και θα αποτελέσει μήτρα αγαθών για όλους μας.