Τίποτε πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸ ζωντανὸ παράδειγμα. Ὅταν ὁ Ἀριστοτέλης παρατηρῇ – διαπιστώνῃ πὼς ὁ ἄνθρωπος «μιμητικὸν ὄν ἐστι», αὐτὸ ἐννοεῖ: ὅτι δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος μιμεῖται τὸ παράδειγμα, αὐτὸ ποὺ βλέπει νὰ γίνεται, νὰ πραγματώνεται μπροστὰ στὰ μάτια του. Ἑπομένως: καλὰ τὰ λόγια, χρήσιμες οἱ συμβουλές, ἀλλά, ἂν ὑπάρχει ἀσυμφωνία ἀνάμεσα στὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα, τότε ἡ ἐπίδραση τῶν λόγων εἶναι σχεδὸν μηδενική.

Παράδειγμα: ὅλοι μας, γονεῖς καὶ δάσκαλοι, συμφωνοῦμε πὼς ἡ ἀνάγνωση καλῶν λογοτεχνικῶν ἔργων εἶναι πολὺ σημαντικὴ γιὰ τὴν πνευματικὴ συγκρότηση καὶ καλλιέργεια τῶν παιδιών. Ἐὰν ὅμως θέλουμε πραγματικὰ τὰ παιδιά μας νὰ συνδεθοῦν μὲ τὸν κόσμο τῶν βιβλίων, δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ τοὺς τὸ προτείνουμε, δὲν ὠφελεῖ ἁπλῶς νὰ τὰ συμβουλεύουμε σχετικά· πρέπει πρῶτα καὶ κύρια ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ διαβάζουμε, νὰ μελετοῦμε, νὰ ἀποφεύγουμε τὴν προσκόλληση στὴν εἰκόνα καὶ τὰ κινητά· νὰ τοὺς δείξουμε δηλαδὴ στὴν πράξη τὸν δρόμο γιὰτὸ βιβλίο πρῶτα ὡς εἰκόνα (νὰ μᾶς βλέπουν δηλαδὴ συχνὰ μὲ ἕνα βιβλίο στὸ χέρι) καὶ στὴν συνέχεια καὶ μὲ τὸν λόγο μας, ὁ ὁποῖος ὅμως σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση θὰ ἔχῃ βαρύτητα καὶ θὰ παρακινῇ τὸ παιδὶ νὰ μᾶς μιμηθῇ μὲ σοβαρὲς πιθανότητες ἐπιτυχίας.

Ἡ πρόσκτηση τῆς καλῆς συνήθειας νὰ ἀναγιγνώσκῃ ἕνα παιδὶ βιβλία ὠφέλιμα καὶ ἐποικοδομητικὰ συνιστᾷ μὲν ἕναν ἄριστο τρόπο ψυχαγωγίας, εἶναι ὅμως – ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας – καὶ ἕνα εὐαίσθητο λουλούδι, κάτι δηλαδὴ τὸ ὄμορφο, ἀλλὰ ταυτοχρόνως δύσκολο καὶ εὐπρόσβλητο. Σὲ ἕνα σπίτι ὅπου κυριαρχεῖ ἡ τηλεόραση, τὰ κινητά, τὰ tablet καὶ τὰ playstation, εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον νὰ εὐδοκιμήσῃ ἡ φιλαναγνωσία. Ἂς μὴ γελιώμαστε: πρέπει πρῶτα ἐμεῖς οἱ γονεῖς νὰ διαμορφώσουμε τὶς κατάλληλες συνθῆκες, τὸ κατάλληλο περιβάλλον μέσα στὸ σπίτι καὶ γενικὰ στὴν καθημερινότητα τοῦ παιδιοῦ, νὰ τὸ προστατεύσουμε ἀπὸ τὶς σύγχρονες τεχνολογικὲς ἐξαρτήσεις, νὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀναγνῶστες, γιὰ νὰ ἔχουμε μετὰ πιθανότητες σοβαρὲς νὰ ἐμπνεύσουμε στὰ παιδιὰ τὴν φιλαναγνωσία. Καὶ ὅλα αὐτά, διότι τὰ παιδιὰ δὲν μᾶς ἀκοῦνε· μᾶς μιμοῦνται!