Ἀναζητῶντας τὴν ὀμορφιά: ὁ ἔρωτας τῆς γνώσης

Ἀναζητῶντας τὴν ὀμορφιά: ὁ ἔρωτας τῆς γνώσης

Κάποτε ῥωτοῦσαν: «Γιατὶ μαθαίνεις;», «Γιατὶ μελετᾷς;», «Τὶς γνώσεις τί θὰ κάνῃς;» Ἢ δὲν ῥωτοῦσαν κιόλας·

ἦταν αὐτονόητη ἡ ἀπάντησι.

«Νὰ βρῶ μιὰ καλὴ δουλειά, ἐπικερδῆ, ὅσα μαθαίνω νὰ ἔχουν ἀντίκρυσμα οἰκονομικὸ».

Ὅμως ἀλλάξαν οἱ καιροί.

Τώρα πιὰ  τί θ᾿ ἀπαντήσουμε;

Ἀλλὰ κι αὐτό, ἀδερφέ, νὰ μετρᾶμε τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες μὲ τὸ χρῆμα…

Εἶναι βέβαια χρήσιμο τὸ εὐλογημένο (ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀδέρφια εἶν᾿οἱ λέξεις τοῦτες, χρῆμα καὶ χρήσιμο).

Κι ἡ ὀμορφιά, ἡ ἀπόλαυσι, ὁ ἔρωταςτῆς γνώσης;

Κείν᾿ ἡ χαρὰ ἡ πλέρια, ὅταν μαθαίνῃς κἄτι καινούργιο;

Ἐξάλλου στὸν ἔρωτα δὲν χωροῦν συμφέροντα…

Κι ἀπὸ᾿να παιδὶ τὸ μάθαμε (τότε παιδί, τώρα ἅγιο):

«Παράδεισο δὲν θέλω, οὔτε τίποτε. Κάθε θυσία ἀξίζει Ἐκεῖνος γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν καλωσύνη Του».

Ἐκεῖνος: «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς».

Ἡ τελειότερη γνῶσι…

Τέλος καὶ τῷ Θεῷ δόξα.

Саша